روزدرآ: بی آنکه نامی از او ببرید و اگر سوال را چنین مطرح بنمایید که
آن مردی پنجه طلایی ساز سرود«قیچک»در بلوچستان که سازنده موسیقی های راز آلود است
و همه را با سوز و گداز سازش می سوزاند،کیست؟ به جرات همه اهل موسیقی و هنر نه
تنها در ایران عزیز بلکه فراتر از مرزها او را
«رسول بخش زنگشاهی» می نامند.
مردی ارزشمند و هنرمندی لایق از همین مرز و بوم که این روزها بدور از
چشم مسئولین در بدترین شکل ممکن در یک بیمارستان در زاهدان با بیماری دیابت آخرین
لحظه های عمرش را چنین با درد و رنج و فقر و نداری سپری می نماید.
قصه تلخ این روزهای دکتر رسول بخش زنگشاهی تنها فقر و نداری نیست بلکه
این نوازنده پنجه طلایی ساز سرود و این استاد سازنده قیچک حال و روزی بدتر از
روزهای فقر و نداریش را سپری می کند و با بیماری روزهای پر درد زندگی اش را
مظلومانه در گوشه بیمارستان تجربه می نماید به گمانم این بی نظیر ترین ترادژی خلق
شده بین هنرمندان موسیقی ایران زمین باشد.
گویی این سرنوشت را خدا مشابه برای همه اساتید موسیقی بلوچستان نه!
بلکه ایران زمین نوشته که یکی پس از دیگری با این همه دارای های ارزشمند و تجربه
های تخصصی در یک یا چند ساز همه آنچه را که دارند با خود به گور ببرند بدون اینکه
آیندگان از این همه دانش آنها سهمی برده باشند.
استاد بلامنازع نوازنده سرود و سازنده قیچک و خالق آثار موسیقایی راز
آلود، سالهاست با بیماری دیابت سوخته و ساخته اما هرگز صدای دردش را کس نشنیده و
رخ بیمارش را ندیده، او مدام با لبخند مرموزش سرود را تا آخرین سیم های(تارها) ساز
می نواخت بدون هیچگونه ادعا یا غرور و تکبری خاکی خاکی مثل تمامی مردمان این خطه.
گرچه که این روزها ساز سرود(قیچک) نیز حال و روزش وخیم است و سازندگان
و نوازندگان آن اندک، استاد رسول بخش زنگشاهی نیزحال و روزش بهتر از سازش نیست این
استاد دکترای افتخاری خویش را از فرانسه دریافت نموده و مردمان بیش از هفت کشور
دنیا از هنرنمایی او و خلق آهنگ های راز آلودش به وجد آمده اند. اما اینجا در
بلوچستان مردم بلوچ سالیان سال است با سازش خو نموده اند و کهن ترین فولکلورهای
قوم بلوچ را از او شنیده اند در قالب موسیقی فاخر.
دکتر زنگشاهی سخت بیماری است اما دریغ از یک عیادت و یا احوال پرسی
مسئولان ذیربط که هر گاه نیاز به هنر امثال استاد زنگشاهی ها برای طی نموده پله
های مسئولیت داشته باشند آنها را به عرش اعلاء برده و بعد از آن دیگر هیچ؛ انگار
هنرمندی با چنین سوابق افتخار آمیزی وجود نداشته و ندارد.
دو سال پیش در آیین گشایش دومین گردهمایی «گنجینه‌های از یاد رفته هنر
ایران»؛ موسیقی بلوچستان توسط این پهلوان- لقبی در موسیقی بلوچ برای نوازندگان و
سازندگان چیره دست از طرف مردم- طنین انداز شد و هیچ کس روزی تصورش را نمی کرد که
چنین زود این گنجینه ایران زمین از یاد برود.
این نوازنده برجسته ساز قیچک تا به حال در چندین جشنواره بین المللی
داخلی و خارجی و اجرای موسیقی در كشورهای مختلفی از جمله كویت، امارات متحده عربی،
سوئد، ایتالیا، بلژیك، نروژ، هند، پاکستان ،فرانسه و آلمان و شركت نموده است.
سرود (قیچك)، از سازهای زهی - كمانی رایج در موسیقی قدیم ایران بوده
كه با نام‌های «قَجَك»، «قَژََك»، «قَچَك» در دیوان‌های قدیم ایران و برخی از متن‌‌های
منثور رساله‌های موسیقی دوره‌های اسلامی آمده است.
این زبینده یک استاد نامی نیست که با فقر و نداری در بدترین شکل ممکن
که من و شما تصورش را بماییم در بستر بیماری دست و پنجه نرم بنمایید بدون اینکه
کسی از دردش آگاه باشد یا از سوز و گداز سازش باخبر.
این رسم زمانه نیست که استادی با چنین کارنامه ای درخشان اینچنین در
انزوا با درد و فقر و رنج و مرگ دست و پنجه نرم بنماید بدون اینکه مسئولان بدان
اهمیتی قائل بشوند این رسم ،رسم زمانه ماست؟! او برود و سوز سازش خاموش بماند پیام
تسلیت و تشریح سوابق درخشانش ارزانی خودتان باد.
Source:
http://roozdara.mihanblog.com/post/178
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر